“Art.374.§ 1. Wanneer de ouders niet samenleven, blijven zij het ouderlijk gezag gezamenlijk uitoefenen en...
...
Zodra het samenleven met uw partner ophoudt dient u de verdere uitoefening van het ouderlijk gezag door de Jeugdrechter te doen regelen.
Nee om de verdere uitoefening van het ouderlijk gezag te doen uitoefenen dient niemand een jeugdrechter te vatten om dit te doen regelen. Nu wens ik zelf te nuanceren als de andere ouder hardnekkig blijft volharden in het niets meewerken dan heb je geen keus, maar of een rechter dan de oplossing is... who knows
Laat ons zo stellen: stel je woont samen maar je geraakt over een gezagskwestie er niet dadelijk uit: vb. mag onze 14 jarige dochter met haar vriend naar Rock Werchter van vrijdag tot zaterdag? Hiervoor is een jeugdrechter die hier de ouders kan bijstaan of ze nu samenwonen of niet. De praktijk is minder fraai: Van zodra één ouder de andere ouder voor de jeugdrechter daagd meestal bijgestaan door advocaten heeft dit bijna altijd een grote invloed op het onderling respect tussen ouders. Het is m.a.w. niet meer de ouders die de zaken regelen, maar de rechter (en zijn gevolg zoals deurwaarder, politie, ...) waarbij het niet zelden ontaard in een soort van langdurige loopgravenoorlog waarbij de advocaten als goedbetaalde soldaten fungeren.
m.i. hoeft dit risico hier op dit ogenbik niet aan de orde te zijn. Depressie zal allicht of mogelijks ook inhouden dat men op die momenten niet echt intresse heeft voor de kinderen.
Als bij beide ouders de gedachte kunnen behouden blijven dat als de intresse er is de ruimte er ook voor is lijkt mij van groot belang. De poster gaat contact op te nemen met similis en dat lijkt mij een zeer goed idee om te informeren hoe men de beste verstandhouding kan behouden als ouder, ook al heeft een ouder een geestesziekte.
twee kinderen. ... Wij hebben geen grote haatgevoelens, zij verwijt mij wel dat ik haar niet genoeg steun geef. ... en regelmatig met hen telefoneer over haar toestand. ... Ik wil dat zij ook verder kan, ze mag van mij de kinderen nog zien enz.. maar volgens mij kan zij niet zelfstandig wonen en zeker niet met kinderen.
M.i. zou het wel eens kunnen dat er geen lijn in te trekken is wat ze zelf wil en uitvoert inzake haar zorg en opvoedingstaken als ouder. De ene week zus, het andere moment zo. Juist door er ZELF redelijkerwijs op een dynamische wijze voor te zorgen dat de ouderlijke band zo goed als mogelijks behouden blijft is m.i. een blijk van goede wil en haar te steunen. Je mag er m.i. vergif op innemen dat als je de zaak inzake de kinderen gejuridiseerd wordt met het oog op "veiligheid ed.", er een ongelegen moment gaat komen dat ze gaat eisen dat de strakke regeling moet toegepast worden en haar advocaat zal haar bijstaan.
Wat je misschien kan doen is een soort logboek gaan bijhouden. Dit logboek kan dan later, mocht het toch tot een procedure komen, mogelijks als stuk worden ingebracht zodat de rechter een duidelijke kijk heeft over het scheidingsverloop en geleverde inspanningen om het respect voor de ouder-kind band voor beide kinderen maximaal te vrijwaren ondanks de geestesziekte.
RR