4 jaar pesterijen door mijn ex, 2 jaar daarvan met gerecht en advocaat en dergelijke.
Mijn ex heeft heel het gerechtsgedoe lang de schone schijn opgehouden. Liegen als de beste.
Ik was naief genoeg te denken dat de eerlijkheid altijd wel wint op het laatste, anders zou ik nog niet aan een rechtzaak begonnen zijn.
Boy, was I wrong.
Ik ben mijn zaak begonnen toen mijn ex zonder toestemming de kinderen van school veranderd had. Dat was voor mij de druppel van de pesterijen. En het vonnis van de vrederechter stelde natuurlijk niet veel voor (amper degelijk uitgewerkt uiteraard).
Toen begon mijn zaak, ik had al een aantal PV's van het niet meegeven van de kinderen wanneer hij dat moest. Ook een groot deel meldingen, van het niet komen ophalen van de kinderen wanneer hij moest. Ik had bewijs dat hij zonder mijn medeweten ze in een andere school had ingeschreven. Ik leek een goede zaak te hebben.
Tijdens die 2 jaar van gerecht, heeft hij nog meerdere dingen uitgehaald. Zoals de kinderen een volledige maand bij hem te houden "omdat hij ze meer wou zien". De kinderen helemaal opsteken tegen mij, samen met zijn nieuwe vriendin.
Toen ik vorige week het vonnis in handen kreeg, sloeg het dik tegen.
Nergens werd er gerept over pv's, of meldingen of zelfs de schoolkeuze.
Nee, hij heeft met alles zijn gelijk gekregen... Om de haren van uit te trekken natuurlijk. Maar niets aan te doen, het is zo, en ik probeerde het positief te bekijken: we hebben een goed uitgewerkt vonnis dat nageleefd dient te worden!
Ik ga mij aanmelden om de kinderen op te halen voor de paasvakantie. Meneer zegt nee, ik geef ze niet mee.
Ik bel de politie, die wouden niets doen buiten een pv opstellen. Wéér een pv... Maar ok, dat gaan doen.
Advocaat gebeld, papieren in orde gebracht, alles wat erbij hoort.
Ik ga mij nadien nog eens aanmelden en weer wil hij ze niet meegeven...
Nu ben ik dus ten einde raad.
2 jaar van advocaat naar gerecht lopen, 2 jaar van anorm veel tijd en geld. En nu het vonnis er dan is kan ik niets doen?
Het lijkt mij absurd dat ik nu gewoon een peperduur papiertje thuis heb liggen....Waarbij het blijkbaar niet uitmaakt dat je het niet naleefd.
Iemand enig idee wat mjn opties nog zijn?
Soms denk ik zelfs dat het al beter is dat ik mijn rechten opzeg, en de kinderen tenminste niet meer door deze rollercoaster moeten.
Groetjes, en alvast bedankt voor u reacties.