Da's inderdaad de conclusie die op de eerste pagina van dit draadje reeds getrokken was, en eigenlijk het enige correcte antwoord naar de TS toe is. Al de rest is redelijk "off-topic"Hij die iets beweert zal het eerst moeten bewijzen, TS staat hierin nogal zwak, had het tot een ongeval geleid.
.En wat doet u dan met de toepassing van art. 19bis-11 § 2, WAM-Wet?Hij die iets beweert zal het eerst moeten bewijzen, TS staat hierin nogal zwak, had het tot een ongeval geleid.
Als TS zijnde, ga ik akkoord met dit, maar vind het wel een goede discussie die ik indirect opgestart heb.Da's inderdaad de conclusie die op de eerste pagina van dit draadje reeds getrokken was, en eigenlijk het enige correcte antwoord naar de TS toe is. Al de rest is redelijk "off-topic"Hij die iets beweert zal het eerst moeten bewijzen, TS staat hierin nogal zwak, had het tot een ongeval geleid.
Toch niet.In het geval van de topic starter zou hij een wagen aangereden hebben die zich op de rotonde bevond. Als hij dan niet kan bewijzen dat de tegenpartij daadwerkelijk aangaf de rotonde te willen verlaten, is de kans zeer groot dat hij aansprakelijk gesteld wordt voor het ongeval, vermoed ik.
Toch niet.In het geval van de topic starter zou hij een wagen aangereden hebben die zich op de rotonde bevond. Als hij dan niet kan bewijzen dat de tegenpartij daadwerkelijk aangaf de rotonde te willen verlaten, is de kans zeer groot dat hij aansprakelijk gesteld wordt voor het ongeval, vermoed ik.
Wanneer een rechtsvordering voor de burgerlijke rechter gegrond is op een overtreding van de strafwet, moet degene die de rechtsvordering instelt bewijzen dat de bestanddelen van het misdrijf voorhanden zijn en, indien de verweerder een rechtvaardigingsgrond aanvoert die niet alle geloofwaardigheid mist, of een omstandigheid aanvoert die het misdrijf uitsluit, moet hij bewijzen dat die rechtvaardigingsgrond of omstandigheid niet bestaat (Cass., 30 september 2004, rolnummer C030527F; Cass., 14 december 2001, rolnummer C980469F, met conclusie Procureur-generaal du Jardin, http://jure.juridat.just.fgov.be).
De bestuurder die voorrang moet verlenen roept een omstandigheid in die het misdrijf uitsluit: hij werd in zijn normale verwachtingen bedrogen omdat de rechter richtingaanwijzer aanstond. Als dit niet ongeloofwaardig is, is het aan de tegenpartij, die deze bestuurder aansprakelijk wenst te stellen, om het bewijs te leveren dat deze omstandigheid niet bestond. Dus dat de rechter richtingaanwijzer niet in werking was.
Als niet kan bewezen worden of de rechter richtingaanwijzer al dan niet aanstond is de conclusie: de fout van geen van de bestuurders kan bewezen worden. En dan komen we bij art. 19bis-11, § 2, WAM-Wet.
Lijkt me inderdaad ook vreemd... Mooie theorie, dan kan inderdaad iedereen die iemand de voorrang op een hoofdbaan ontmeent en zo een ongeval veroorzaakt, claimen dat de tegenpartij pinkte, om er zo voor te zorgen het deel van de tegenpartij niet te moeten betalen?Lijkt mij nogal kort door te bocht...
Dus als ik uit een zijstraat kom op een hoofdweg en ik snij een ander voertuig de pas af en dit komt tot een ongeluk. Dan is het voldoende dat ik beweer dat hij zijn richtingaanwijzer had aangestoken en zo aangaf te willen afslaan?
Of begrijp ik u niet goed?
Denk ook dat dit dichter bij de waarheid aanleunt...Lijkt me inderdaad ook vreemd... Mooie theorie, dan kan inderdaad iedereen die iemand de voorrang op een hoofdbaan ontmeent en zo een ongeval veroorzaakt, claimen dat de tegenpartij pinkte, om er zo voor te zorgen het deel van de tegenpartij niet te moeten betalen?Lijkt mij nogal kort door te bocht...
Dus als ik uit een zijstraat kom op een hoofdweg en ik snij een ander voertuig de pas af en dit komt tot een ongeluk. Dan is het voldoende dat ik beweer dat hij zijn richtingaanwijzer had aangestoken en zo aangaf te willen afslaan?
Of begrijp ik u niet goed?
En wat dan met: "wie beweert moet bewijzen?". Als topic starter een ongeval zou veroorzaken door de voorrang van de ander bestuurder af te nemen, maar topic starter beweert dat de andere bestuurder pinkte. Is het dan niet aan de topic starter om dit feit te bewijzen? Indien niet, dan zou de andere bestuurder al zijn "onschuld moeten bewijzen". En ik dacht dat men onschuldig is tot het tegendeel bewezen?
U begrijpt mij inderdaad niet goed.Dus als ik uit een zijstraat kom op een hoofdweg en ik snij een ander voertuig de pas af en dit komt tot een ongeluk. Dan is het voldoende dat ik beweer dat hij zijn richtingaanwijzer had aangestoken en zo aangaf te willen afslaan?
Of begrijp ik u niet goed?
Beide bestuurders zijn onschuldig tot hun schuld bewezen wordt.Indien niet, dan zou de andere bestuurder al zijn "onschuld moeten bewijzen". En ik dacht dat men onschuldig is tot het tegendeel bewezen?
Ik ben niet akkoord...U begrijpt mij inderdaad niet goed.Dus als ik uit een zijstraat kom op een hoofdweg en ik snij een ander voertuig de pas af en dit komt tot een ongeluk. Dan is het voldoende dat ik beweer dat hij zijn richtingaanwijzer had aangestoken en zo aangaf te willen afslaan?
Of begrijp ik u niet goed?
1. Er is een verschil tussen het opzetten van de richtingaanwijzer op een gewone (voorrangs)weg en op een rotonde. Op een rotonde mag je er van uitgaan dat de bestuurder aan de volgende afslag zal afslaan. Op een gewone weg is dat niet het geval. Het kan zijn dat hij tien meter achter het kruispunt een oprit oprijdt, gaat parkeren, enz... Daar oordeelt de rechtspraak dat de bestuurder die voorrang moet verlenen enkel in zijn rechtmatige verwachtingen kan bedrogen zijn als er naast het aansteken van de rechter richtingaanwijzer bijkomende omstandigheden zijn waaruit deze bestuurder mocht afleiden dat deze bestuurder ging rechts afslaan.
2. Ik zeg niet dat het volstaat om maar zoiets te beweren. Wat je beweert moet niet ongeloofwaardig zijn. Maar ... er is toch een groot verschil tussen iets beweren wat niet ongeloofwaardig is en bewijzen dat iets zo is. En het is dat laatste waar ik tegen reageerde. Hier wordt verteld dat als TS niet kan bewijzen dat de rechter richtingaanwijzer van de bestuurder die op de rotonde reed in werking was, hij aansprakelijk zal gesteld worden. Dat is manifest fout. Van het ogenblik af dat hij kan aannemelijk maken dat dit niet ongeloofwaardig is (en dat is toch iets anders) is het aan degene die hem aansprakelijk wil stellen om te bewijzen dat wat niet ongeloofwaardig is, toch niet zo is. De rechtspraak is wat dat betreft duidelijk.
Wederom, ook dit klopt niet.artikel 19 bis-11§2 dat eindigde met de zin " met uitzondering van degenen wier aansprakelijkheid ongetwijfeld niet in het geding komt". Met dit laatste wordt duidelijk verwezen naar de situatie waarbij minstens bij een bestuurder niet kan getwijfeld worden over diens aansprakelijkheid.Lees de tekst van de wet eens opnieuw. En als je tijd hebt de arresten van het Grondwettelijk Hof en het Hof van Cassatie die over dit artikel gaan.
Dit betekent: de verzekeringsmaatschappij(en) van de bestuurders waarvan vaststaat dat zij geen fout begaan hebben, moeten niets betalen.
Als er een ongeval is met twee bestuurders, en het onmogelijk is uit te maken wie in fout is, dan is er niet zo'n verzekeringsmaatschappij en is elke verzekeringsmaatschappij minstens verplicht de helft van de schade van de tegenpartij te betalen. Ik zeg 'minstens' omdat er ook rechtspraak is die zegt dat elke verzekeringsmaatschappij zelfs verplicht kan zijn de volledige schade van de tegenpartij te betalen. Maar daarover heeft het Hof van Cassatie nog geen uitspraak gedaan.